Ταξίδι και Ανακάλυψη: Η περιπλάνηση ενός bartender

Ένα από τα μεγαλύτερα προνόμια της ζωής μου ήταν ότι από πολύ νωρίς ήμουν εκτεθειμένη στα ταξίδια και ήδη από παιδί με τραβούσε πάντα το άγνωστο. Οι γεύσεις, τα μέρη αλλά πάνω από όλα οι άνθρωποι. Περνούσα τα καλοκαίρια εξερευνώντας τα φιόρδ της νότιας Νορβηγίας. Θυμάμαι τη μέρα που έμαθα να μαζεύω μύδια σαν χθες (πόσο κρύο ήταν το νερό), ακόμα και την πρώτη φορά που δοκίμασα τυρί παρμεζάνα (ήμουν 9 ετών , και ΔΕΝ μου άρεσε) και θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα σε ένα μέρος όπου δεν καταλάβαινα γιατί τα πράγματα ήταν διαφορετικά από αυτά που είχα συνηθίσει. Πολιτισμικά, πολιτικά και γενικά τα πάντα. Ήμουν 15 και έκτοτε πάντα ένιωθα αυτή την ανησυχία, την επιθυμία να ταξιδέψω και να εξερευνήσω, να νιώσω χαμένη, έξω από τα νερά μου και μερικές φορές ακόμη και άβολα.

Με τα χρόνια, το bartending μού επέτρεψε να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, να δω περισσότερα από όσα θα έβλεπαν οι περισσότεροι και πάντα σκέφτομαι αυτές τις εμπειρίες ως τις πιο πολύτιμες στιγμές της ζωής μου. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο συνειδητοποίησα πόσο τυχερή ήμουν και πόσο πολύ με έχουν επηρεάσει αυτά τα ταξίδια ως bartender και άνθρωπο. Η αδυναμία του να ταξιδέψω με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μου λείπει η αίσθηση να πηγαίνω σε ένα μέρος που δεν έχω ξαναπάει, να γεύομαι κάτι που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ πριν ή να ανακαλύπτω κάτι εντελώς άγνωστο και εκπληκτικό.

Με έκανε να σκεφτώ όλους τους καταπληκτικούς ανθρώπους που είχα την τύχη να συναντήσω, τα όμορφα μέρη που έχω επισκεφτεί και με έκανε να θέλω να μοιραστώ μερικές από αυτές τις στιγμές με όλους σας. Οπότε χωρίς ιδιαίτερη σειρά, εδώ είναι μερικές από τις αγαπημένες μου στιγμές στον δρόμο, από την τελευταία δεκαετία.

Το ταξίδι στην Οαχάκα είναι σκέτη μαγεία. Πάντα θυμάμαι αυτή τη στιγμή, γιατί ήταν ακριβώς η χρονική στιγμή που κατάλαβα την αξία του ενστίκτου και της εμπειρίας. Υπάρχει τόση γνώση, παράδοση και κληρονομιά σε αυτήν την εικόνα (όχι χάρη σε εμένα, αλλά αν ξέρεις, ξέρεις, όπως λένε).

Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορώ να πω για τη Σεούλ και για προφανείς λόγους θα υπάρχει πάντα μεταξύ μας ένας ιδιαίτερος δεσμός. Αυτό το πιάτο αντιπροσωπεύει την ανακάλυψη για μένα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το πιάτο ονομάζεται Mul Naengmyeon και είναι ένα κρύο πιάτο με ζυμαρικά που σερβίρεται με ζωμό βόειου κρέατος (παγωμένο) και kimchi με νερό από ραπανάκι. Την πρώτη φορά που το πήρα, εντυπωσιάστηκα από τον συνδυασμό και τις γεύσεις, και μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να είναι ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα!

Αν η ψυχή μου είχε σπίτι, θα ήταν το Περού. Αγαπώ πάρα πολύ αυτήν τη χώρα, και είναι ένα μέρος που σημαίνει τόσα πολλά για μένα όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ απολαμβάνω ένα τοπικό «απεριτίφ» Masato σε μια κοινότητα έξω από το Tarapoto. Το Masato είναι ένα τοπικό ποτό που παρασκευάζεται από yuca (κασάβα), που βράζεται, καπνίζεται και στη συνέχεια ζυμώνεται μερικές μέρες, αλλά αυτό που το έκανε ελαφρώς διαφορετικό είναι ότι καπνίζεται με ένα τοπικό μούρο, που του δίνει μια χαρακτηριστική νότα φράουλας.

Το πρώτο μου ταξίδι στην Κουάλα Λουμπούρ και ο ανανάς των ονείρων μου. Περνάω μόνο 56 ώρες περίπου εδώ, αλλά έχω εμμονή με τη φρεσκάδα και την ένταση των γεύσεων! Ήδη ονειρεύομαι να επιστρέψω. Οι αγορές από μόνες τους αξίζουν τον κόπο!

Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος του τσαγιού μέχρι αυτή τη στιγμή στην Ταϊπέι. Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα το Oriental Beauty, και η πρώτη φορά που κατάλαβα πραγματικά το τελετουργικό της κατανάλωσης τσαγιού.

Η έκφραση «μερικές φορές δεν μπορείς να δεις όλα τα δέντρα σε ένα δάσος» δεν ήταν ποτέ πιο αληθινή. Αυτό το όμορφο κομμάτι καλλιεργημένου βουτύρου από το Fannremsgården στο Trønderlag με έκανε να ξαναερωτευτώ όλες τις υπέροχες, τοπικές και παραδοσιακές γεύσεις της Νορβηγίας.

Επιστροφή στο Περού, αυτήν τη φορά στα βουνά. Εδώ κάνω μια πρόποση με μια κούπα chichaστην Ιερή Κοιλάδα, ένα παραδοσιακό ποτό που έχει υποστεί ζύμωση. (Αυτό που δεν θα σας πει η εικόνα είναι να ακούτε cumbia ενώ απολαμβάνετε).

Μην κρίνετε, αλλά αυτό είναι το αγαπημένο μου μαγαζί με τουρσί στον κόσμο! Το αγαπώ τόσο πολύ και κάθε φορά που ταξιδεύω στην Κωνσταντινούπολη, φροντίζω να είναι η πρώτη μου στάση! Αυτό το μέρος είναι καταπληκτικό, αν πάτε, πιείτε ένα ποτήρι από όλα τα πικάντικα και απλώς πείτε μου ευχαριστώ αργότερα.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, θέλω να ολοκληρώσω με μια από τις αγαπημένες μου επισκέψεις πριν από μερικά χρόνια. Πριν πάμε στο Tales of The Cocktail στη Νέα Ορλεάνη, σταματήσαμε από το νησί Avery και το σπίτι του Tabasco. Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία, γιατί όταν μας καθοδήγησαν στα βήματα της παραγωγής, συνειδητοποίησα ότι είναι στην πραγματικότητα ένα χειροποίητο προϊόν, αλλά επειδή φαίνεται να υπάρχουν παντού, απλά υπέθεσα ότι ήταν μια βιομηχανική παραγωγή. Αυτό είναι το βαρέλι που μας άνοιξαν να γευτούμε, το οποίο «βάθυνε» για πάντα την αγάπη μου για το Tabasco (ιδιαίτερα το Raspberry Chipotle).

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για το επόμενο ταξίδι μου στη Νέα Ορλεάνη για το Tales of the Cocktail και για την πρεμιέρα του πρώτου μας επεισοδίου του Perspectives στις ΗΠΑ, αλλά αν δεν μπορείτε να έρθετε μαζί μας από κοντά, δείτε τα καθημερινά μας στιγμιότυπα εδώ ή ακολουθήστε μας στο Instagram για περισσότερες ενημερώσεις. Τα λέμε στα stories!